سال 93 سال سختی برای کارگران بود/ برگزاری تجمع مستقل روز کارگر در مکانی عمومی بعید است
حمید حاج اسماعیلی، فعال کارگری، در گفت‌و‌گو با خبرنگار اجتماعی آنا، روز جهانی کارگر را یک جشن دانست که در کنار آن امکان مطرح کردن مطالبات کارگری وجود دارد. او این گونه اظهار نظر کرد که این مطالبات شاید تکراری باشند اما تاکید روی آنها می‌تواند در این روز روی دهد.
او درباره برنامه روز کارگر امسال گفت: برنامه امسال هنوز مشخص نیست. خانه کارگر برنامه خاص خود را خواهد داشت. این برنامه احتمالا دوباره در ورزشگاه شهید معتمدی برگزار می‌شود اما این برنامه نمی‌تواند تجمع بزرگ کارگران محسوب شود. یک تجمع مستقل کارگری برای روز جهانی کارگر باید براساس فراخوان تشکل‌های صنفی کارگران روی دهد.
او درباره اینکه تجمع کارگری مستقل در روز 11 اردیبهشت امسال قابل برگزاری است، گفت: امیدوارم تشکل‌ها با تعاملی که با وزارت کار برقرار می‌شود به تجمعی در جاهایی مثل پارک لاله تهران برسند، تجمعی که همه گروه‌ها را پوشش دهد اما بعید می‌دانم امسال کار جدیدتری روی دهد. در عین حال تجمع در ورزشگاه شهید معتمدی هم حرکت چندان تاثیرگذاری درباره مطالبات و مشکلات کارگران نیست.
این فعال کارگری درباره احتمال برگزاری تجمع روز کارگر در میدان بهارستان مانند سال‌‌های دهه 70 و 80 نیز گفت: تجمع روز جهانی کارگر با جمعیت بزرگ‌تری برگزار می‌شود و بعید است میدان بهارستان که مجلس نیز در نزدیکی آن واقع شده است به عنوان محل برگزاری روز کارگر انتخاب شود چون خود خانه کارگر که برگزار کننده این تجمع است در مجلس نماینده دارد و ملاحظاتی در این باره وجود دارد.
حاج اسماعیلی درباره اینکه آیا امکان دارد تشکل‌های مستقل کارگری در ایران امکان فعالیت و برگزاری تجمع صنفی در روزهایی مثل روز جهانی کارگر را در آینده داشته باشند، گفت: اگر روند اصلاح قانون کار بر اساس برنامه پنجم توسعه کشور و ماده 77 آن اجرا می‌شد که اجازه تشکیل نهادهای صنفی مستقل کارگری و فعالیت آنها بدون برخورد امنیتی را مورد تاکید قرار داده بود می‌توانستیم به سمت تکامل روند حرکت‌های صنفی-کارگری حرکت کنیم اما متاسفانه اصلاحی در قانون کار بر اساس برنامه پنجم توسعه در این زمینه صورت نگرفته است. اینکه در برنامه ششم توسعه چه پیشنهادی ارائه شود مشخص نیست و دولت هم ظاهرا قصد اصلاحی در قانون کار برای به رسمیت شناختن فعالیت‌های مستقل کارگری ندارد.
او درباره روند رو به رشد مشکلات کارگری در سال 93 و اعتراضات کارگران به این مشکلات گفت: سال 93 یکی از سخت‌ترین سال‌ها برای جامعه کارگری ایران بود. در این سال شرایط کارگری در ایران به بدترین وضع خود در سه دهه اخیر رسید. بنگاه‌های کوچک و بزرگ ایران در این سال در تنگنا قرار داشتند و شاید نیمی از بنگاه‌های کوچک با تعطیلی و یا خطر تعطیلی روبرو بودند. بنابراین کارگران درباره دستمزد و شرایط کار به خصوص در بنگاه‌های کوچک مدارای بیشتری داشتند تا با خطر اخراج روبرو نشوند.
این فعال کارگری ادامه داد: روی آسیب‌های سال 93 کار کارشناسی صورت نگرفته است که بتوان برای برطرف کردن آن کاری کرد. ما با مشکل بزرگ بیکاری در کشور روبرو هستیم؛ نرخ‌های بیکاری رسمی تفاوت آشکاری با واقعیت واقعیت کشور دارد. چیزی که ما حس می‌کنیم این است که این نرخ در میان جوانان 25 درصد، زنان 40 درصد و افراد تحصیل کرده بالای 45 درصد باشد اما آمارهای رسمی 13 درصد را نشان می‌دهند. باید تغییر و تحولی در آمارها و بررسی آنها روی دهد.
او امید دولت را به تحول ناشی از توافق هسته‌ای دانست و گفت: دولت به توافق هسته‌ای و رشد سرمایه‌گذاری ناشی از آن دل بسته است. این موضوع تاثیر مثبت خواهد داشت اما برنامه منسجم و فنی از سوی دولت و وزرات کار برای اشتغال و امنیت آن وجود ندارد و تا وقتی چنین برنامه‌ریزی در کار نباشد انتظار اتفاق جدید هم بی‌جا خواهد بود.
انتهای پیام/