شخصیت‌های محبوب کربلا (2): حبیب بن مظاهر
پایداری او در زمانهای پرحادثه و پر بحران بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حکایت از بزرگی و مقاومت این مرد بزرگ دارد.
اما برخی از ویژگیهای ایشان:
- پیوند حماسه و عرفان در زندگی او کلیدی ترین ویژگی جناب حبیب است.
او را در زمره حافظان قرآن و متهجدان شب بیدار دانسته اند (اعیان الشیعه ج4ص55) و در ردیف میثم تمار و عمرو بن حمق خزاعی از حاملان علوم باطنی امیرمومنان علیه السلام به شمار می رفته است. (سفینة البحار ج 1ص498)
حاصل عرفان او انزوای منفی و یا عزلت منفعت طلبانه در قبال ستمکاران نبوده است؛ بلکه معرفت عمیق او به خدا و ولایت امامان معصوم از آن پیر معرفت، دلاوری انسان دوست و مجاهدی رزم آور ساخته بود و اگر عرفان او را یاری نمی کرد، در صحنه عاشورا در غربت ولایت دست بر شمشیر نمی برد و جان در گرو دفاع از حق نمی گذاشت و مجاهدتش نیز حاصل نیروی طغاینگر غضب نبوده تا دستش به ظلم آلوده گردد.
- پایداری بر حق از جلوه های ویژه حبیب است همانطور که گفته شد در دوران بعد از پیامبر از شیعیان به حساب می آمد و در خلافت امیرمومنان علیه السلام از کارگزاران ایشان در کوفه بوده است و هرگز اثری از تردید در راهی که انتخاب کرده بود دیده نشد. او یکی از فرماندهان مهم سپاه اباعبدالله علیه السلام بوده که شجاعانه تا آخرین قطره خون از امام زمانش دفاع کرده است.
- عشق به شهادت نیز از ویژگی های اوست که از آن گزارش داده اند. وقتی خبر شهادتش را برای چندمین بار در شب عاشورا شنید که گویا خیلی قبل از این وقایع، از آن خبر داشت در پوستش نمی گنجید و خنده مستانه سر داده بود. وقتی دوستانش از راز شادمانیش پرسیده بودند فرموده بود: «برای خوشحالی چه موقعیتی بهتر از اکنون ؟! به خدا سوگند چیزی نمانده این طغیانگران با شمشیرهایشان بر ما بتازند و ما به حورالعین بهشت برسیم» (رجال‌کشی ص 53) راستی انسانی که سرانجام عمرش را سعادتمندی و پرحاصلی می بیند نباید طعم تلخ رنجها را به این شادی از جان بیرون کند و در آغوش محبوب قهقه مستانه سر دهد که نوید شهادت یعنی به نتیجه رسیدن و حاصل بخش بودن زندگی «باورم نیست ز بد عهدی ایام هنوز/ قصه غصه که در دولت یار آخر شد»
تذکر:
1-باید مراقب بود که منفعت خواهی های خود را با پوشش عرفان مقدس نکنیم و انزوای منفی و نادرست ما را از وظایف اجتماعی مان باز ندارد
2- خدمت به خلق و اصلاح رابطه با خلق در گرو اصلاح رابطه با حق است. تا انسان رابطه خود را با خدا اصلاح نکند رابطه او با خلق رابطه ای موثر و مفید نخواهد بود «من اصلح فیما بینه و بین الله عزوجل، اصلح الله له فیما بینه و بین الناس : هرکس که رابطه اش را با خدا اصلاح کند خداوند رابطه او با خلق را صلاح خواهد کرد.»(بحار ج68 ص181)
ای حبیب گوارایت باد شراب شهادت، طوبی لک
* پژوهشگر دینی
انتهای پیام/