«لوسی» از درخت افتاده و مرده است / آفریقا مبدا بشریت است نه اروپا + تصاویر
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceAlert، در سال 1973 استخوان‌های فسیل‌شده‌ای در اتیوپی کشف شد که نظریه تکامل انسان را کاملا از نو نوشت. مطالعات انجام شده روی قوس نخاع و ساختار زانوی این فسیل شبه میمون که «لوسی» نامیده شد، نشان می‌دهد او بیش‌تر زمان خود را روی دو پا می‌گذرانده و تقریبا مشابه انسان امروزی، به روی دو پا راه می‌رفته است.
این اسکلت که 3/2 میلیون سال قدمت دارد، به گروهی از نیاکان انسان تعلق دارد. مغز این موجود کوچک و کمی بزرگ‌تر از مغز یک شامپانزه بوده است اما لگن و پاهای آن نشان می‌دهد لوسی، راست قامت بوده است. این کشف به دانشمندان ثابت کرد نیاکان ما پیش از بزرگ شدن مغزشان، روی دو پا حرکت می‌کرده‌اند. به همین دلیل هم لوسی را نقطه عطف تکامل انسان از نسل میمون‌ها دانسته‌اند.
در همان موقع، دانشمندان نتوانستند دلیل اصلی مرگ لوسی را مشخص کنند. استخوان‌های لوسی تقریبا سالم و بدون جای دندان و شکستگی است. این موضوع نشان می‌دهد که لوسی طعمه سایر حیوانات نشده است. تنها مدرک کشف شده، محل گاز گرفتگی کوچکی روی استخوان عانه است، اما مشخص نیست که آیا این دلیل اصلی مرگ لوسی بوده یا عامل دیگری نیز نقش داشته است. حال دانشمندان با بررسی‌های بیش‌تر روی استخوان‌های لوسی دریافته‌اند که این شبه‌انسان از درخت افتاده است و علت مرگش هم همین بوده است.
جان کاپلمن، از دانشگاه تگزاس و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی لوسی، می‌گوید: «سی‌تی اسکن‌ها از استخوان‌های فسیل‌شده لوسی نشان می‌دهد که شکستگی‌هایی روی آنها وجود دارد که به دلیل سقوط از بلندی به وجود آمده است. انسان‌ها زمانی که از بلندی می‌افتند، با دست خود فرو می‌آیند و استخوان‌های این جانور گویای این است که به دلیل اصابت با زمین، دست‌ها آسیب دیده است و جمجمه به سمت شانه عقب رفته و متلاشی شده است».
دانشمندان تصور می‌کنند که شبیه به تصویر بالا لوسی از درخت افتاده است
دانشمندان می‌گویند که شکستگی‌های دست لوسی نشان می‌دهد که او کاملا بیدار بوده و حتی سعی کرده است که از سقوطش جلوگیری کند. شکستگی‌های روی استخوان پای لوسی و جمجمه آن نشان می‌دهد که با شدت زیادی به زمین خورده است و احتمالا جایی که به زمین خورده است، بسیار سفت بوده است.
دانشمندان همچنین می‌گویند که لوسی تقریبا بعد از اینکه سقوط کرده، مرده است زیرا نشانه‌ای از بهبود در استخوان‌های آن دیده نمی‌شود. گفتنی است که هشت جراح ارتوپد نیز روی استخوان‌های لوسی مطالعه کردند. آنها تصور می‌کنند که زمانی که لوسی به زمین افتاده، دست‌هایش باز بوده است و با زانو به زمین برخورد کرده است.
جان کاپلمن در حال مطالعه روی استخوان‌های لوسی
استخوان ترقوه کتف راست او به داخل قفسه سینه‌اش فشار آورده و حتی باعث شکستگی بعضی استخوان‌های این قسمت هم شده است. این شکستگی‌ها در سراسر استخوان‌های این موجود از جمله لگن، ستون فقرات و فک لوسی هم دیده می‌شود. البته برخی دانشمندان نیز این نظریه را زیاد محتمل نمی‌دانند و می‌گویند شاید بعضی شکستگی‌های آن بعد از مرگ جانور به وجود آمده باشد. حتی بعضی دانشمندان می‌گویند اگر این موجود به دلیل صدمات ناشی از سقوط جان خود را از دست داده است، جنازه‌اش نمی‌توانست دست‌نخورده باقی بماند. در کل، می‌توان گفت که سلسله‌ای از وقایع جالب و نادر درباره لوسی اتفاق افتاده است.
تکامل داروینی
دان جوهنسن، فردی که اسکلت معروف لوسی را کشف کرده است، ارتباطی بین بشر آن زمان و زمان حال می‌بیند. وی می‌گوید: «بشریت یک مبدا مشترک دارد. هر قدر شکل چشم ما، رنگ پوستمان، و مویمان متفاوت باشد اما ما همه یک ژن را در بدنمان داریم که گذشته و مبدا ما را به ماپیوند می‌دهد».
استخوان‌های لوسی
عقیده‌ای که با درنظر گرفتن این که بشریت در آفریقا تکامل یافته بسیار اهمیت دارد، واقعیتی که ۴۰ سال پیش به وضوح درک نشده بود. دان جوهنسن می‌گوید: «در بیش‌تر قرن بیستم این عقیده وجود داشت که ما در اروپا تکامل یافتیم. ولی اکنون بین دانشمندانی که مبدا بشریت را مطالعه می‌کنند این اتفاق نظر وجود دارد که آفریقا مبدا بشریت بود. همانطور که داروین در اواسط قرن نوزدهم پیش‌بینی کرده بود. قطعیت یافتن مبدا بشریت با کشف اسکلت لوسی در سال ۱۹۷۴ در اتیوپی تثبیت شد. لوسی که 3 میلیون و 200 هزار سال عمر دارد، قدیمی‌ترین جد بشر به شمار می‌آید».
دان جوهنسن می‌گوید: «لوسی پلی است بین انسان‌هایی که شبیه میمون بودند و انسان‌هایی که شبیه انسان‌های امروز هستند. لوسی فقط یک متر قد داشت با صورتی مانند میمون و مغزی کوچک. بازوهای بلند و پای کوتاه. ولی می‌توانست راست و روی دو پا راه برود. خانواده انسان‌نمای «استرالوپیتکوس آفریکانوس» که لوسی به آن تعلق دارد، قادر به استفاده از ابزارهای اولیه سنگی بودند. ابزاری که شامپانزه‌ها نیز از آن استفاده می‌کنند. این نشان می‌دهد انسان چه راه طولانی را تا امروز پیموده است».
گزارش: نسترن صائبی
انتهای پیام/