حرف‌های چند جوان پارکورکار مشهدی/ فرار نمی‌کنیم؛ خلافکار هم نیستیم!

علی که بعد از 7 سال و نیم سابقه پارکور، حالا از حرفه ای هاست، بیشتر از این که خودش تمرین کند، حواسش به تازه کارهاست و با توصیه هایش کمک می کند آسیب نبینند. علی می گوید: «پارکور یعنی جابه جایی سریع بین موانع. پارکور یعنی هنر زمین خوردن و دوباره از جا بلند شدن. ما یاد می گیریم لحظه زمین خوردن چه کار کنیم که آسیب جدی نبینیم. البته این ورزش بی خطر هم نیست اما هر ورزش حرفه ای دیگری هم خطرهای خودش را دارد. ضمن این که پارکور اگر اصولی و علمی و در شرایط مناسب انجام شود، یعنی مثل کشورهای خارجی، سالن سرپوشیده و موانع استاندارد وجود داشته باشد، مشکلی پیش نمی آید. در کنار همه این ها، به نظر من کمی ترس هم باید چاشنی ماجرا شود تا جلوی حرکات نامعقول را بگیرد.»

عرفان که بازیگر تئاتر هم هست، معتقد است: «پارکور، علاوه بر آمادگی جسمانی و مهارت فیزیکی، نیاز به فکر و تمرکز دارد و تفریح سالمی است. همین الان و در همین پارک، خیلی از همسن و سال های من و حتی کوچک تر، در حال سیگار کشیدن و تفریحات ناسالم هستند. حالا یا تفریح کردن سالم را یاد نگرفته اند یا امکانات لازم در دسترسشان نیست. به شخصه یکی از آرزوهایم این است که یک باشگاه تخصصی پارکور تأسیس کنم و بچه ها را آموزش دهم تا پارکور بهانه ای شود برای تخلیه هیجان و انرژی و خط کشیدن دور کارهای خلاف و خطرناک».

پارکور سن و سال نمی شناسد. درست است که به علاقه مندان توصیه می شود این ورزش را از سنین پایین شروع کنند، اما جوان هایی هم هستند که در دهه سی زندگی، با علاقه و جدیت یک نوجوان، ساعت ها تمرین می کنند. دلم می خواهد راز جذابیت این ورزش را بدانم. برای همین با یدا... و مرتضی هم کلام می شوم. یدا...، چهار سال است که به شکل حرفه ای پارکور کار می کند و می گوید: «پارکور ورزش فوق العاده هیجان انگیزی است و برای همین من با وجود همه مشکلات نمی توانم رهایش کنم. مهم ترین دغدغه یک ورزشکار محل تمرینش است. ما هرجا که تمرین می کنیم بهمان می گویند پارکور غیر قانونی است. اگر این ورزش غیرقانونی است چرا کلیپ پارکورکارها از تلویزیون پخش می شود؟ ما که اصلا نمی دانستیم پارکور چیست، از طریق تلویزیون با این ورزش آشنا شدیم. استدلال بعضی ها هم این است که پارکور ورزش خلافکارهاست؛ چون فرار کردن را یاد می گیری. ما هیچ وقت از مهارتمان سوء استفاده نکردیم و نمی کنیم. حتی اگر جاهایی در دنیا از این ورزش در موارد خلاف استفاده می شود، نباید به همه تعمیم داد.»

یدا... که دلش می خواهد از هنرنمایی خودش و دوستانش مستندی تهیه شود تا مردم و مسئولان بیشتر این ورزش را بشناسند، می گوید: «در بعضی از کشورها به پارکورکارها پول می دهند تا تمرین کنند و مردم تماشایشان کنند. چون به هر حال حرکات این ورزش برای مردم عجیب و جالب است. در واقع از پارکور به عنوان جاذبه گردشگری استفاده می شود. ای کاش مسئولان و دلسوزان و بزرگ ترهای کشور و شهر ما هم، به ما جوان ها و نوجوان ها مسیر بدهند و راهِ یادگیری و رشد و شادی مان را هموار کنند. پارکور یعنی مسیر.»

مرتضی می گوید:«روی زمین محل تمرین ما بعد از سماجت ها و آسیب دیدگی های فراوان بچه ها، فقط کمی شن ریختند. این همۀ کاری بود که در مشهد برای این ورزش کردند. پارکور به ارتفاع و موانع نیاز دارد؛ ما توقع باشگاه استاندارد و تخصصی نداریم اما همین زمین را می توان با چند مانع و یک فنس، کمی تجهیز کرد و زمین های مشابه در شهر برای ورزش جوانان ایجاد کرد. ورزشکار وقتی جایی برای تمرین نداشته باشد، مجبور می شود در پارک ها و خیابان ها تمرین کند که در این صورت هم برخورد قانونی می شود. بارها ما را به پاسگاه برده اند و می گویند بروید جای دیگری «بازی» کنید. یعنی خیلی ها هنوز باور نکرده اند پارکور یک ورزش است و بازی نیست.»