گردهمایی برای احیای یک میراث زنده
به گزارش خبرگزاری آنا، نخستین جلسه هماندیشی دوسالانه نگارگری، با هدف بازاندیشی جایگاه این هنر ملی و ترسیم افقهای پیشروی دوازدهمین دوره آن با حضور آیدین مهدیزاده، جعفر واحدی، محمدباقر آقامیری، سلیمان سعیدآبادی، مهدی خانکه، رحیم چرخی، جلیل جوکار و سمیه رمضانماهی در موزه هنرهای معاصر برگزار شد؛ نشستی که نوید آغاز حرکتی تازه برای بازگرداندن نگارگری به متن سیاستگذاری فرهنگی، آموزش هنری و گفتوگوی بینالمللی بود.
سخنان ابتدایی جلسه بر این نکته متمرکز بود که دوسالانه نگارگری نباید صرفاً بهعنوان یک رویداد رقابتی یا محل اهدای جوایز دیده شود، بلکه باید به مثابه یک گردهمایی بزرگ، کنگرهای برای همافزایی استادان، هنرمندان و پژوهشگران این حوزه تلقی شود؛ فرصتی برای دیدار، تبادل نظر و بازخوانی جایگاه نگارگری ایران در جهان. حاضران با اشاره به تجربههای موفق در دیگر رویدادهای هنری، بر ضرورت ایجاد فضایی تأکید کردند که وزن و اعتبار حضور استادان، خود بهتنهایی پیامآور اهمیت این هنر باشد.
در ادامه، موضوع انسجام صنفی و احیای انجمن نگارگری بهعنوان یکی از اهداف کلیدی دوسالانه مطرح شد؛ انجمنی که به گفته حاضران، در سالهای گذشته با افتوخیزهایی مواجه بوده و اکنون میتواند در کنار برگزاری دوازدهمین دوسالانه، دوباره جان بگیرد و به مرجعی برای پیگیری مطالبات حرفهای، آموزشی و صنفی هنرمندان تبدیل شود. تأکید شد که این مسیر بدون مشارکت فعال استادان و معرفی چهرههای شایسته از نسلهای مختلف، به سرانجام نخواهد رسید.
بخش قابل توجهی از گفتوگوها به نقد فاصلهگرفتن نهادهای متولی هنرهای تجسمی از نگارگری اختصاص داشت؛ هنری که به باور حاضران، نه یک هنر صرفاً میراثی، بلکه نقاشی ملی ایران و دارای جایگاهی ویژه در میان هنرهای جهان است.
سپس محمدباقر آقامیری با اشاره به تجربههای بینالمللی خود، از شگفتی مخاطبان خارجی در مواجهه با نگارگری ایرانی گفت و تأکید کرد: حذف یا کمرنگ شدن آموزش نگارگری در هنرستانها و دانشگاهها، زنگ خطری جدی برای آینده این هنر است؛ خطری که اگر بهموقع جدی گرفته نشود، میتواند به تضعیف هویت بصری و فرهنگی کشور بینجامد.
در همین راستا، حاضران خواستار آن شدند که دوسالانه نگارگری به بستری برای طرح مطالبات مشخص تبدیل شود؛ از جمله بازگشت آموزش نگارگری به هنرستانها، تعیین تکلیف جایگاه این هنر در ساختار وزارت فرهنگ، و تدوین بیانیهای رسمی که بهعنوان سند مطالبات جامعه نگارگری تا دوسالانه بعدی مطرح شود. این بیانیه میتواند صدای مشترک استادان و هنرمندان باشد و از دل یک رویداد هنری، به مطالبهای ملی تبدیل شود.
نگاه به آینده و ضرورت آشتی نگارگری با جهان امروز، بدون قربانی کردن اصالت، محور دیگری از مباحث جلسه بود. شرکتکنندگان تأکید کردند که پاسداشت سنت، به معنای ایستایی و انزوا نیست و نگارگری میتواند و باید با زبان معاصر، مخاطب امروز و حتی بازار هنر جهانی وارد گفتوگو شود. در این میان، بحث اقتصاد هنر، بازارسازی، حضور در حراجها و استفاده از ظرفیت بخش خصوصی و نهادهای بینالمللی، بهعنوان ضرورتهایی انکارناپذیر مطرح شد.
بعد بینالمللی دوسالانه نیز جایگاه ویژهای در گفتوگوها داشت. با وجود محدودیتهای موجود، حاضران بر این باور بودند که نگارگری ایران، بهعنوان سرچشمه بسیاری از مکاتب منطقه، باید نقش فعالتری در صحنه جهانی ایفا کند؛ چه از طریق دعوت هدفمند از هنرمندان و پژوهشگران خارجی، چه با اعزام آثار و برگزیدگان به رویدادهای معتبر، و چه از مسیر دیپلماسی فرهنگی و همکاری با نهادهای مرتبط.
در پایان این نشست، بر ضرورت برنامهریزی دقیق، زمانبندی مناسب و انتخاب دبیر آگاه، صبور و مسلط به ادبیات اجرایی تأکید شد؛ دبیری که بتواند میان دغدغههای هنری، الزامات اجرایی و چشماندازهای بینالمللی پل بزند.
انتهای پیام/