اتوبوسهای در گمرک؛ وقتی «اضطرار» فقط یک واژه است
به گزارش خبرنگار آنا، تهران امروز نه با «چالش»، بلکه با وضعیت اضطراری مزمن در حوزه آلودگی هوا و ترافیک مواجه است؛ وضعیتی که سالهاست از سطح هشدار عبور کرده و به تهدید مستقیم سلامت عمومی رسیده است. در چنین شرایطی، هر تصمیم اجرایی در حوزه حملونقل عمومی نه یک اقدام عمرانی معمول، بلکه مداخلهای حیاتی محسوب میشود. با این حال، اظهارات اخیر شهردار تهران درباره توقف دهها دستگاه اتوبوس در گمرک، بار دیگر شکاف عمیق میان «گفتار مدیریتی» و «عمل اجرایی» را آشکار کرده است.
علیرضا زاکانی، شهردار تهران، در اظهاراتی اعلام کرده است که ۱۱۰ دستگاه اتوبوس برقی و ۵۷ دستگاه اتوبوس دوکابین دیزلی وارد کشور شده و هماکنون در گمرک قرار دارند و بهتدریج ترخیص خواهند شد. این ادعا، اگر صحیح باشد، بهجای آنکه نشانهای از پیشرفت تلقی شود، خود به سؤال اصلی و نگرانکننده تبدیل میشود:
در شرایطی که تهران با آلودگی شدید هوا، فرسودگی ناوگان و کمبود جدی اتوبوس فعال روبهروست، چه اولویتی مهمتر از ترخیص فوری این ناوگان وجود دارد؟
تناقض آشکار میان «ادعا» و «واقعیت میدانی»
بر اساس آمارهای رسمی، تهران برای رسیدن به حداقل استاندارد خدمات حملونقل عمومی، به چند هزار دستگاه اتوبوس فعال نیاز دارد. در حال حاضر، بخش قابل توجهی از ناوگان یا فرسوده است یا بهدلیل کمبود قطعات و تعمیرات، از چرخه خدمت خارج شده. در چنین وضعیتی، ورود حتی ۱۰۰ دستگاه اتوبوس میتواند در برخی خطوط پرتردد، تأثیر فوری و ملموس بر کاهش زمان انتظار، کاهش استفاده از خودرو شخصی و در نتیجه کاهش آلایندهها داشته باشد.
اما این پرسش بهدرستی مطرح میشود که اگر این اتوبوسها واقعاً به کشور رسیدهاند، چرا باید هفتهها یا ماهها در گمرک معطل بمانند؟
آیا آلودگی هوا منتظر طی شدن روالهای اداری میماند؟
آیا سلامت شهروندان تهران تابع تشریفات اداری است؟
نقش دولت؛ غایب بزرگ در وضعیت اضطراری
سؤال اصلی، متوجه دولت است. در شرایطی که بارها وضعیت اضطرار آلودگی هوا اعلام میشود، مدارس تعطیل میشوند و توصیه به خانهنشینی داده میشود، چگونه ترخیص ناوگان حملونقل عمومی در اولویت فوری دولت قرار نمیگیرد؟
ترخیص اتوبوس، برخلاف بسیاری از پروژههای عمرانی، نیازمند زمان طولانی برای بهرهبرداری نیست. این وسایل، پس از ترخیص و شمارهگذاری، میتوانند در کوتاهترین زمان وارد خطوط شوند. بنابراین، تعلل در این حوزه، نه یک تأخیر فنی، بلکه نقص مدیریتی و تصمیمگیری است.
اگر دولت در چنین موضوعی که کاملاً «پیشپاافتاده اما حیاتی» است، قادر به اعمال مدیریت فوری نباشد، این سؤال جدی مطرح میشود که در بحرانهای بزرگتر دقیقاً چه نقشی ایفا میکند؟
روایت معاون حملونقل؛ یک گام جلو، اما ناکافی
در همین زمینه، محسن هرمزی، معاون حملونقل شهردار تهران، در گفتوگو با خبرنگار آنا، از تسهیل روند ترخیص اتوبوسها از گمرک بندرعباس خبر داده و اعلام کرده است که با پیگیریها و دستور ویژه دادستان هرمزگان، موانع تا حدی برطرف شده است.
این اظهارات، هرچند نشاندهنده تحرکاتی در سطح اجرایی است، اما یک واقعیت را تغییر نمیدهد: چرا باید برای ترخیص اتوبوسهای شهری، نیاز به دستور ویژه قضایی باشد؟
وقتی یک موضوع تا این حد حیاتی است، چرا از ابتدا در اولویت دستگاههای اجرایی قرار نگرفته و کار به مداخله قضایی کشیده شده است؟ این خود نشانهای از ناهماهنگی ساختاری و فقدان مدیریت یکپارچه در بحران است.
مردم نتیجه میخواهند، نه توضیح
شهروندان تهرانی نه به آمار واردات دلخوشاند و نه به وعدههای «در راه بودن». آنچه برای مردم اهمیت دارد، اتوبوسی است که امروز سرِ خط باشد، نه فردا در گمرک.
در شرایطی که آلودگی هوا جان میگیرد، ترافیک زمان و انرژی مردم را میبلعد و اعتماد عمومی به وعدهها کاهش یافته، هر ساعت تأخیر در ورود ناوگان حملونقل عمومی، هزینهای مستقیم برای سلامت و زندگی شهروندان دارد.
اگر اتوبوسها واقعاً وارد شدهاند، باید بیقید و شرط و با فوریت ترخیص شوند.
و اگر موانعی وجود دارد، مردم حق دارند شفاف، دقیق و بدون تعارف بدانند چه کسی مانع است و چرا.
انتهای پیام/