جنگ برای جانبازان شیمیایی هنوز تمام نشده/ «نفسهای سوخته» مداوم و سالانه برگزار شود
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، بنیاد شهید و امور ایثارگران نخستین همایش بینالمللی جانبازان شیمیایی با عنوان «نفسهای سوخته» با هدف تکریم و پاسداشت ایثار و استقامت جانبازان شیمیایی و خانوادههای آنان، بیست و هفتم آبان ماه در دهکده نشاط تهران برگزار میکند.
این همایش بینالمللی به همت اداره کل دفتر دانشپژوهان و تشکلهای شاهد و ایثارگر، انجمن دفاع از مصدومین شیمیایی سردشت، انجمن دفاع از جانبازان و قربانیان سلاحهای فارس، انجمن مصدومین شیمیایی صلح سبز ایران، انجمن حمایت از قربانیان سلاحهای شیمیایی و انجمن حمایت از جانبازان شیمیایی برگزار خواهد شد.
نفسهای سوخته؛ بستری برای تقویت ارتباط جانبازان شیمیایی و جامعه
در همین ارتباط اسدالله محمدی جانباز شیمیایی و از راویان موزه صلح تهران در گفتوگو با خبرنگار آنا عنوان کرد: برای جانبازان شیمیایی و خانوادههای آنان جنگ هنوز تمام نشده است. همایش نفسهای سوخته فرصت بسیار خوبی است تا مردم و به ویژه مدیران و تصمیمگیران ما با مشکلات این عزیزان آشنا بشوند ضمن اینکه جمع شدن این دوستان جانباز خودش یک فضای تعاملی ایجاد میکند.
این رزمنده دوران دفاع مقدس گفت: این ارتباطات باعث میشود تا آلام و دردهای جسمی و روحی جانبازان تا حد زیادی کاهش پیدا کند. از طرف دیگر، ارتباط خوبی هم بین جانبازان و مسئولان به وجود میآید و آنها هم از در یک ارتباط رو در رو از مشکلات ما آگاه میشوند البته نکته مهم این است که نکاتی که در همایش مطرح میشود و خواستههای مصدومان و جانبازان شیمیایی پیگیری شود.
وی اظهار کرد: وقتی از جانبازان شیمیایی و مشکلات آنها صحبت میشود، معمولاً به نقش خانوادهها کمتر اشاره میشود، در حالی که همسران و فرزندان مصدومان شیمیایی واقعاً با فداکاری همه سختیها و محدودیتها را تحمل میکنند.
۲ پیشنهاد برای همایش نفسهای سوخته
این جانباز شیمیایی گفت: پیشنهاد من این است که همایش نفسهای سوخته به صورت مداوم، مرتب و سالانه برگزار شود تا تأثیر لازم را بگذارد. چه خوب است تا از پزشکان و پرستارانی که در طول این سالها در سراسر کشور به صورت تخصصی در زمینه درمان جانبازان شیمیایی فعالیت کردهاند برای حضور در این همایش دعوت کرده و از آنها تقدیر کنیم. این عزیزان زحمات بسیار زیادی کشیدهاند و دلسوزانه در کنار مصدومان شمیایی هستند. گویا قرار است سفرای خارجی مقیم تهران و یا رسانههای خارج هم میتواند بر تأثیرگذاری این همایش بیفزاید.
روایت جانبازی در ۴ دهه پیش
محمدی افزود: من متولد سال ۱۳۴۳ در کاشان هستم و در ۲۲ سالگی عملیات کربلای پنج در منطقه شلمچه در اثر بمباران شیمیایی بعثیها با عامل شیمیایی خردل از ناحیه ریه، چشم و پوست شیمیایی شدم و از آن زمان تاکنون تحت درمان هستم چندین نوبت هم برای ادامه درمان به آلمان اعزام شدم.
وی در توصیف چگونگی جانباز شدنش نیز گفت: صبح روز بیست و یکم دی ماه سال ۶۵ چند هواپیمای عراقی به صورت همزمان با بمب شیمیایی و بمب جنگی منطقه را بمباران کردند؛ با بوی خاصی که متصاعد شد ما به سرعت از ماسک استفاده کردیم، اما چند دقیقه بعد نشانههای شیمیاییشدن مثل سرفه شدید، آبریزش بینی و بیحالی بروز کرد و من و تعداد زیادی از رزمندگان که این علائم را داشتم را به اورژانس بیمارستان صحرایی منتقل کردند. آنجا به ما گفتند که به خاطر این که اثر شیمیایی روی پوست از بین برود، باید دوش بگیریم و پوستمان را با صابون بشوییم؛ با توجه به سردی آب به سختی و با درد زیاد دوش گرفتیم. در نهایت ما را به پایگاه گلف اهواز رساندند و از آنجا به تهران اعزام شدیم. من چهل روز در بیمارستان بودم، امّا بعد از مرخص شدن و در این چهل سال اثرات شیمیاییشدن همچنان همراه من هست.
این جانباز شیمیایی اظهار کرد: سال ۱۳۸۰ بود که به دلیل تنگی نفس شدید، دچار ایست تنفس میشدم. به تشخیص شورای عالی پزشکی در بنیاد، به خاطر این که مجاری اصلی ریه و راههای هوایی خیلی تنگ شده بود، در مهرماه سال ۱۳۸۱ برای ادامه درمان عازم آلمان شدم. در این سفر دو نفر از دوستان جانباز هم همراه من بودند که البته بعدها این دو عزیز بر اثر عوارض شیمیایی به شهادت رسیدند. این دوره درمان حدود پنجاه روز طول کشید. به تشخیص پزشکان معالج در آلمان، یک «استند» در ریه من کار گذاشته شد که البته بعدها به دلیل عفونت دوباره به آلمان رفتم و آن استند را عوض کردند، البته بعدها به جای اعزام جانبازان، آن پزشک آلمانی سالی بکبار به ایران میآمد و روند درمان را ادامه میداد که این سفرها و معالجات تا زمان شیوع کرونا هم ادامه داشت. اززمان شیوع کرونا و محدودیتهای سفر پزشکان متخصص داخلی این اقدامات را انجام میدهند.
پاییز سال ۱۳۸۱- بیمارستانی در آلمان
محمدی گفت: عامل شیمیایی علاوه بر دستگاه تنفسی، چشمهای من را هم تحت تأثیر قرا داد؛ بینایی من سال به سال کمتر میشد به حدی که سال گذشته عمل پیوند قرنیه انجام دادم. برخی دوستان دیگر هستند که این عمل را چند بار انجام دادهاند. تعداد زیادی از جانبازان ما هم بر اثر عوارض ناشی از شیمیایی شدن، بینایی خود را از دست داده و یا با گسترش عوارض ریوی به شهادت رسیدهاند.
روایت ایثار و مظلومیت در موزه صلح
وی افزود: من چند سال است که به عنوان راوی در موزه صلح در خدمت دوستان هستم. موزه صلح تهران حدود ۱۸ سال پیش در پارک شهر تأسیس شد. سالها پیش از تأسیس این موزه، موزهای به همین نام در شهر هیروشیما تأسیس شده بود که هدفش زنده نگه داشتن یاد قربانی حمله اتمی به هیروشیما و ناکازاکی توسط آمریکا و همینطور آگاهیبخش به افکار عمومی درباره خطرات سلاحهای شیمیایی است؛ ما هم در موزه صلح تهران برنامههای مشترک و همکاریهای خوبی با این موزه داریم. در موزه صلح تعدادی از دوستان من و جانبازان شمیایی به عنوان راوی و راهنما در خدمت بازدیدکنندگان هستند که به صورت فردی و گروهی به این مکان میآیند.
این جانباز شیمیایی عنوان کرد: در جریان جنگ هشتساله تحمیلی، رژیم بعثی عراق در مجوعه بیش از سه هزار تُن از انواع سلاحهای شیمایی شامل عامل خردل، گاز اعصاب و ... را در بیش از ۳۵۰ مرحله علیه رزمندگان و مردم ما استفاده کرد و ما الان بیش از ۶۰هزار مصدوم شیمیایی داریم که با درجههای مختلف آسیب دیدگی و مشکلات فراوان و متنوعی در کشور زندگی میکنند.
وی افزود: علاوه بر رزمندگانی که در جبههها شیمیایی شدند، بسیاری از مردم عادی هم از این جنایت رژیم صدام بی نصیب نماندند. در هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶، شهر سردشت مورد بمباران شیمیایی عراق قرار گرفت که به شادت صدهانفر و مصدوم شدن تعداد زیادزای شهروندان از جمله زنان و کودکان انجامید. ما در جبهه درباره چگونگی مقابل با حملات شیمیایی آموزش دیده بودیم، امّا آن مردم بیگناه هیچ اطلاعی از این موضوع نداشتند و مظلومانه به شهادت رسیدند؛ تعداد زیادی هم همچنان با پیامدهای منفی حملات شیمیایی درگیر هستند.
محمدی عنوان کرد: چند سال پیش یک گروه بازدیدکننده از آمریکا به موزه صلح آمده بودند و یک بازدید دوساعته و مفصل داشتند. بعد از دیدن عکسها و فلیمهای مستند از جانبازان شیمیایی یک نفر از آن جمع بلند شد و در صحبتهایش گفت من به نمایندگی از این جمع از مردم ایران و این مصدومان شیمیایی به خاطر حمایت دولت آمریکا از عراق در زمان جنگ عذرخواهی میکنم.
با همین نفسهای سوخته، بازهم آماده دفاع هستیم
وی افزود: در جریان جنگ دوازده روزه من شاهد جانفشانی همه اقشار مردم بودم و دوباره فضای سالهای جنگ را برای من زنده کرد. من اولین بار در هجده سالگی به جبهه رفتم و پیش از توفیق جانبازی، در عملیاتهای متعددی شرکت کرده بودم. هیچ عقل سلیمی از بروز جنگ و یا طولانی شدن آن خوشحال نمیشود، اما اگر تهاجم وحشیانه صهیونیستها ادامه پیدا میکرد و به حضور ما نیاز بود، همچون همان سالها آماده دفاع بودم. حاضر بودم با همین شرایط سخت جان خودم را در راه خدا، وطن و نظام فدا کنم.
این جانباز عنوان کرد: در طول این سالها فیلمهای داستانی و مستندهای فراوانی با محوریت جانبازان شیمیایی تولید شده است. اغلب بازدیدکنندگان موزه صلح از دو فیلم «از کرخه تا راین» به کارگردانی ابراهیم حاتمیکیا و «درخت گردو» ساخته محمدحسین مهدویان به عنوان آثار درخشان و تأثیرگذار در این موضوع یاد میکنند. چنین آثاری، مخاطبان را با جانبازان شمیایی و عمق جنایات صدام آشنا میکند. این موضوع نشان میدهد که تولیدی آثار هنری چقدر میتواند مشکلات مصدومان شمیایی را پیش چشم جامعه میآورد و تا حدی مظلومیت و غربت آنها را به مردم منتقل کند. گفتوگو با این جانبازان و خانوادههای آنها در قالب فیلم مستند هم بسیار موثر است.
انتهای پیام/