ووشی مسلخ تکواندو ایران، شکست در بیرون و درون شیاپچانگ/ آپ دلیو چاگی فدراسیون به قهرمانان المپیکی

به گزارش خبرگزاری آنا، مثل یک کابوس بود. کابوس پرت شدن از قله. قله‌ای که کمتر از یک سال پیش آن را در پاریس فتح کردیم و در ووشی سقوط آزاد وحشتناکی از آن را به چشم دیدیم که انتظار نمی‌رفت. یک شوک بزرگ و یک ناکامی تمام عیار که با هیچ متر و معیاری نمی‌توان آن را نادیده گرفت؛ حتی با ۳ مدال رنگارنگ و حضوری روی سکوی جهانی.

قهرمانان ما در چین یکی پس از دیگری روی شیاپچانگ پرپر شدند؛ آنچه باورکردنی نبود. ستاره‌هایی که یک سال پیش درخشانترین تاریخ روز‌های تاریخ تکواندو را در المپیک رقم زدند، در رقابت‌های جهانی یکی پس از دیگر همچون برگ خزان فرو ریختند تا یک ناکامی تلخ و تمام عیار را شاهد باشیم. ناکامی که حتی مدال‌های سایرین و سکوی جهانی تیمی نیست اندکی از درد آن بکاهد.

بیست‌وهفتمین دوره رقابت‌های تکواندو قهرمانی جهان با حضور ۹۸۹ تکواندوکار از کشور‌های مختلف به مدت ۷ روز از دوم تا ششم آبان ماه در ووشی چین برگزار شد که در نهایت تیم ایران با حضور ۱۵ ملی پوش موفق به کسب ۳ مدال طلا، نقره و برنز شد.  تیم ایران با کسب ۳ مدال رنگارنگ از جمله طلای ابوالفضل زندی در وزن ۵۸- کیلوگرم، مدال نقره مهدی حاجی موسایی در وزن ۶۳- کیلوگرم و یک نشان برنز امیرسینا بختیاری در وزن ۷۴- کیلوگرم به کار خود در قهرمانی جهان پایان داد.

تیم ایران با کسب ۳ مدال طلا، نقره و برنز در بخش مردان پس از تیم کره جنوبی در بخش آقایان به عنوان نایب قهرمانی این مسابقات رسید. تیم‌های برزیل، ازبکستان و مصر نیز به ترتیب عناوین سوم تا پنجم جدول رده بندی را به خود اختصاص دادند. این درحالی است که تیم ایران پس از سال ۲۰۱۷ و با گذشت ۸ سال با کسب ۳ مدال طلا، نقره و برنز مجددا به سکوی قهرمانی جهان بازگشت.

در بخش زنان تیم ملی ترکیه اول شد؛ برزیل نایب قهرمان و مجارستان سوم شدند. همچنین به ترتیب تیم‌های چین و چین تایپه نیز چهارم و پنجم شدند.

کسب ۳ مدال (یک طلا و یک نقره و یک برنز) و بازگشت به سکوی جهانی شاید روی کاغذ نتیجه قابل قبولی باشد، اما وقتی جزییات نتایج تیم تکواندو را تحلیل می‌کنیم، این ادعا رنگ می‌بازد. کسب تنها ۳ مدال از ۱۵ نماینده، عملکردی متوسط و نه در حد نام ایران بود. ضمن اینکه شکست تمامی قهرمانان المپیکی ایران در این رقابت‌ها یک زنگ خطر جدی به شمار می‌رفت. در بخش زنان نیز با پرجمعیت‌ترین تیم تاریخ اعزام، ضعیف‌ترین نتیجه نسبی تاریخ رقم خورد.

ستاره‌های سربی

مهمترین اتفاق در بخش مردان ناکامی آرین سلیمی قهرمان المپیک و مهران برخورداری نایب قهرمان المپیک در ووشی بود. شکستی که بیش از ضعف فنی، نتیجه آشفتگی مدیریتی و فنی تیم ملی بود.

در حالی‌که انتظار می‌رفت آرین سلیمی، نماینده سنگین‌وزن ایران در قهرمانی جهان ووشی ۲۰۲۵، آغازگر روزی طلایی برای تکواندو ایران باشد، او در دومین مبارزه‌اش مقابل حریف اوکراینی شکست خورد و از دور رقابت‌ها کنار رفت. ️سلیمی در مبارزه نخست، با نمایش مقتدرانه حریف کوبایی را در دو راند شکست داد و نشان داد از آمادگی جسمی مطلوبی برخوردار است. اما در دیدار بعد، در لحظات حساس افت تمرکز داشت و خیلی راحت باخت

به نظر می‌رسید یه پشتوانه طلای المپیک هیچ کار فنی و برنامه ریزی مدونی برای آرین انجام نشده و او بودن هیچ پلن خاصی به مسابقات جهانی پا گذاشته. نه آنالیز دقیق و ویدئویی از حریفان وجود داشت، نه برنامه ذهنی و روحی برای راند‌های حساس.

ناکامی مهران برخورداری کاپیتان تیم در این مسابقات نیز بسیار جای حرف و حدیث داشت. کاپیتان تیم ملی، در حالی به شیاپ‌چانگ رفت که بنا بر گزارش‌های رسمی، ۱۰ کیلوگرم از وزن طبیعی خود را کاهش داده بود تا در وزن پایین‌تر مبارزه کند؛ تصمیمی که در دنیای ورزش حرفه‌ای، چیزی جز یک فاجعه نیست.

افت شدید سطح گلیکوژن، کم‌آبی سلولی، کاهش تمرکز عصبی و ضعف عضلانی، چهار پیامد قطعی کاهش وزن ناگهانی‌اند. عواملی که هرکدام به‌تنهایی برای شکست کافی‌اند. نتیجه هم از قبل روشن بود: برخورداری که قرار بود رهبر تیم باشد، در راند‌های حساس از نفس افتاد، دقت ضرباتش کاهش یافت و در برابر حریف ازبکستانی شکست خورد. کاپیتان تیم ملی با بدنی نیمه‌جان به میدان رفت و در مرحله‌ی یک‌چهارم، حذف شد.

اما بی تردید جنجالی‌ترین اتفاق رخ داده برای تیم ملی مدال نقره حاجی موسایی بود. مهدی حاجی‌موسایی با سه پیروزی مقتدرانه تا فینال پیش رفت، اما در دیدار نهایی در حالی از «محمد خلیل جندوبی» پیش افتاده بود به‌دلیل هدایت بحث‌برانگیز و دستور عجیب «بخواب زمین!» از ادامه رقابت بازماند و به مدال نقره بسنده کرد. در راند دوم، زمانی که مهدی حاج‌موسایی با نتیجه ۱ بر صفر از حریف خود پیش بود، ضربه‌ای به ناحیه سفید یا اصطلاحا خنثی هوگو برخورد کرد که بنا به تایید داوران، خطا محسوب نمی‌شود. مهدی به‌جای ادامه مبارزه، وانمود کرد آسیب دیده و خود را روی زمین انداخت. داور مسابقه مبارزه را متوقف کرد و تیم پزشکی وارد شد. در همان لحظه، مسعود حجی‌زوارِه که در کنار هادی ساعی و مهروز ساعی روی سکو نشسته بود، با فریاد گفت: «بگو بلند نشه!» مجید افلاکی این جمله را شنید و در حالی‌که دوربین پخش زنده او را نشان می‌داد، پیام را به پزشک تیم منتقل کرد. تمارض حاج‌موسایی چندان دوام نیاورد. داور پس از گفت‌و‌گو با پزشک، او را بازنده اعلام کرد. نکته عجیب اینکه حاجی‌موسایی در مراسم اهدای مدال نیز روی سکو غایب بود و عکسی فتوشاپی از وی مخابره شد که بسیار عجیب و مضحک به نظر می‌رسید و جنجال‌ها را بیشتر کرد.

در ادامه انتشار گزارش پزشکی مربوط به تکواندوکار ایران ابهامات را بیشتر کرد و ثابت کرد حاجی‌موسایی شرایط حادی نداشته و خیلی راحت و مفت مدال طلا را کف داده.

فانوسک‌های خاموش

در بخش زنان، اما ناکامی تمام عیاری را شاهد بودیم. تمامی تکواندوکاران ایران در این مسابقات باختند و هیچ مدالی کسب نشد تا ثابت شود وقتی با رابطه سرمربی تیم ملی انتخاب شود، نتیجه بهتر از این نخواهد بود. با انتخاب سرمربی بدون تجربه بین‌المللی و تایید عجیب او از سوی کمیته فنی ووشی بدل به مسلخ تیم ملی تکواندو زنان شد.

در تیم ملی زنان هادی ساعی بعد از برخورد نامهربانانه با مینو مداح مربی موفق المپیک پاریس، چند ماه را با موش و گربه بازی تلف کرد و کمیته فنی را در عمل انجام شده قرار داد تا خواهر برومندش روی صندلی سرمربیگری تیم زنان بنشیند. اما نتیجه کار به غایت تلخ و شرم آور بود. مهروز ساعی در قامت سرمربی شاهکار زد تا ناهید کیانی و مبینا نعمت زاده دو قهرمان المپیکی ایران حتی به نزدیکی‌های مدال هم نرسند و در همان دور‌های ابتدایی حذف شوند. مهروز ساعی با تصمیمات عجیب و غریب اوزان تکواندوکاران را تغییر داد و همین تغییرات بیهوده بلای جان تیم شد. فرستادن تکواندوکاران ایران روی شیاپچینگ در اوزان غیرتخصصی دستاوردی جز ناکامی نداشت. مهروز حتی شاگرد اصلی خود یعنی مبینا را هم نتوانست به سمت مدال رهنمون کند تا شکست تمام عیاری را شاهد باشیم و ثابت شود سرمربیگری کار هر کسی نیست؛ حتی اگر برادرت رئیس فدراسیون و قهرمان المپیک باشد!

در میان تمام شکست‌های تیم زنان باخت ناهید کیانی از همه تلخ‌تر بود. حذف زودهنگام ناهید کیانی از مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۲۵ ووشی، آن هم در مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل حریفی نه‌چندان نامدار از آمریکا، شوک بزرگی بود.

مهروز ساعی در چین نه تنها ثابت کرد از منظر فنی شایستگی هدایت تیم ملی تکواندو زنان را ندارد، بلکه از بقیه معیار‌های رفتاری و ظرفیت‌های روحی یک مربی ملی به دور است. رفتاری که او با سعیده نصیری شاگرد خود بعد از شکست انجام داد، اوج بی کفایتی یک مربی را به رخ کشید.

خواهر رئیس فدراسیون در زمان مبارزه سعیده نصیری ملی‌پوش ۲۱ ساله وزن ۴۶- کیلوگرم ایران پس از باخت وی، بی‌تفاوت به نقش حساسش در روحیه و آینده یک ملی‌پوش جوان، با صدای بلند خطاب به او گفت: واقعا لیاقت نداری!

کمتر در ورزش سراغ داریم اینکه یک مربی در جریان یا حتی پایان مسابقه آن هم در انظار عمومی، شاگردنش را با چنین جملاتی سرزنش کند. در ویدیو منتشر شده از این لحظه کاملاً مشخص است که سعیده نصیری پس از شنیدن این جمله، در عین ناباوری و ناراحتی، دستانش را روی سرش می‌گذارد.

این اتفاق باورنکردنی در حالی رخ داده که بار‌ها و بار‌ها از سوی سرمربیان دیگر رشته‌ها دیده و شنیده بودیم که پس از شکست یک‌طرفه هم هرگز پشت شاگرد خود را خالی نکرده‌اند، اما گویا مهروز ساعی آن‌قدر زیر فشار است و در مأموریت خودخوانده جدیدش ناموفق ظاهر شده که ترجیح می‌دهد آن را با توهین به شاگردش خالی کند؛ در شرایطی که بدون‌شک، خود او یکی از اصلی‌ترین دلایل افت تاریخی تکواندو زنان ایران در چین است.

در ماه‌های اخیر، فضای تیم ملی تکواندو نه بر پایه آرامش، بلکه بر محور حاشیه، استرس و بی‌اعتمادی شکل گرفت. رفتار تبعیض‌آمیز با برخی ملی‌پوشان و ابهام در ترکیب اعزامی، روحیه ناهید را تضعیف کرد. او به عنوان قهرمان المپیکی، بیش از هر زمان به فضایی آرام و مدیریتی باثبات نیاز داشت؛ اما سرمربی تیم با تصمیم‌های احساسی و شخصی، تمرکز مجموعه را بر هم زد. در حقیقت سرمربی‌ای که در ماه‌های گذشته به‌جای آماده‌سازی تیم، درگیر حاشیه‌ها و روابط شخصی بود.

این تیم از ماه‌ها پیش با حواشی و جنجال‌های فراوانی مواجه بوده و تمرکز خود را از دست داده بود. سرمربی تیم زنان درگیر مسائل حاشیه‌ای متعددی شد و مهروز ساعی، خواهر رئیس فدراسیون در رأس کادر فنی نتوانست شرایط را کنترل کند و نتیجه همان شد که دیدیم.

ناکامی ایران وقتی کامل شد که برترین‌های مسابقات معرفی شدند. در حالی که کشورهایی، چون ترکیه، کره، مجارستان و حتی کالدونیای جدید جوایز ویژه دریافت کردند، تیم ایران با سابقه درخشان در تاریخ تکواندو و به رغم کسب ۳ مدال هیچ جایگاهی در میان برترین‌ها نداشت. وقتی مربیان ایرانی در فهرست برترین‌ها حضور ندارند و تکواندوکاران ما در میان ارزشمندترین‌ها جایی ندارند، باید پذیرفت مشکل از زمین مسابقه فراتر است.