توسط متخصصان یک شرکت دانشبنیان؛
از برکات ماه ذی‌الحجه غافل نشوید/ اين دهه، دهه ذکر است
ماه «ذی الحجّه»، آخرین ماه «سال هجری قمری» و ماهی پر برکت و بافضیلت است.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، ماه ذی‌الحجه دوازدهمین و آخرین ماه سال هجری قمری است و همچنین ماه حج است و بسیار پربرکت. بزرگان دین هنگامی‌که این ماه وارد می‌شد، اهمیت ویژه‌ای به عبادت در آن می‌دادند، مخصوصاً در دهه اول این ماه. در بعضی از روایات آمده است، شب‌های 10گانه‌ای که قرآن در سوره «والفجر و لیال عشر» به آن سوگند یاد کرده است، شب‌های دهه اول این ماه شریف است و این سوگند به خاطر عظمت آن است. به همین مناسبت سخنرانی اساتید اخلاق درباره فضیلت و جایگاه دهه اول ذی‌الحجه در ادامه می‌آید. روزگاری که شهروندان تهرانی در پای منبر این سخنان را با گوش جان شنیده‌اند و از برکات آن بهره برده‌اند. برای آشنایی شما به بخش‌هایی از این فضائل از زبان سه استاد اخلاق اشاره می‌کنیم.
مرحوم آیتالله حق‌شناس: سحر دهه ذی‌الحجه بلند شو، نمی‌میری!
مرحوم آیتالله حق‌شناس استاد فقید اخلاق درباره سحرخیزی در دهه اول ماه ذی‌الحجه این‌گونه می‌گوید: وقت سحر بلند شو، نمی‌میری! پروردگار درد را به‌واسطه بیداری سحر از بدن شما جدا میکند و دنیا و آخرت شمارا آباد میکند. دهه ذی‌الحجه را مغتنم بشمار. صدقه دادن در این دهه مثل این است که پولی به پیغمبر (ص) بدهی تا برای شما انفاق فرماید. هر عملی در این دهه رشد میکند. رسول اکرم (ص) فرمودند: عمل صالح در دهه اول ذی‌الحجه از سایر ایام محبوب‌تر است. این یک خصوصیتی است که صاحب شرع به ما توصیه کرده است.
مرحوم آیتالله خوشوقت: اعمال این دهه ذی‌الحجه مخصوص خداست
آیتالله خوشوقت در پاسخ به این سؤال که چرا خداوند به دهه ذی‌الحجه قسم خورده است ابراز می‌دارد: یک چیزهایی در عرف مردم بااهمیت و ارزشمند است که معمولاً برای اثبات مسئله‌ای به آن‌ها هم قسم می‌خورند. گاهی هم در آن چیز عرف مطرح نیست. برای اولین بار، بزرگی به یک‌چیزی قسم می‌خورد بعد آن چیز کسب بزرگی میکند و دیگران هم دنبالش می‌روند. در جاهلیت دهه ذی‌الحجه‌ای نبود، شفع و وتری نبود تا مردم قسم بخورند، به چیزهای دیگر قسم می‌خوردند. اما همین‌که قرآن کریم این آیات را نازل کرد و به آن‌ها قسم خورد، در نظر عده زیادی این‌ها ارزشمند شدند. معلوم می‌شود که این شفع و وتر یک‌چیزی هست که خدا قسم خورده است. یا طلوع فجر یک‌چیزی است که خدا قسم خورده است، دارای اهمیت است، یا دهه ذی‌الحجه یک‌چیزی در آن است که این دهه را دارای اهمیت کرده است. این‌ها کم‌کم معلوم می‌شود. اما قسم به دهه ذی‌الحجه، همین است که ما در آن هستیم. دهه ذی‌الحجه ارزشش منحصر به این است که کارهایی که در آن وارد شده است مخصوص خداست.
اعمال حج مخصوص خداست، وسایط هدایت (معصومین) هم خودشان حج می‌رفتند. آن‌ها هم با رفتنشان مردم را به این عمل کمک می‌کردند. این عمل صرفاً خدایی است و ارتباط با بشر، با پیغمبر مقدسی، با امام معصومی ندارد، فقط باخداست، حجاج مُحرم می‌شوند و لبیک می‌گویند و طرف کارهایی که مشعر بر خداست می‌روند. طواف مال خداست، نماز مال خداست، رمی جمرات، منظور اطاعت فرمان خداست تا تمام شود. این دهه ذی‌الحجه اعمالش مخصوص به خداست. اما جاهای دیگر وسایط هم در کار هستند، چون مردم بدون واسطه نمی‌توانند مستقیم به سوی خدا بروند. لذا در غیر دهه ذی‌الحجه زیاد دعا کردن برای وسایط ملاحظه شده است زیرا مردم هر چه ارتباطشان با وسایط وثیق‌تر و محکم‌تر باشد وسایط راحت‌تر می‌توانند آن‌ها را طرف خدا بفرستند. ازاین‌جهت سفارش شده است. اما در دهه ذی‌الحجه دیگر وسایط مطرح نیست، خود وسایط هم حج می‌رفتند. امام صادق (ع) هرسال با عائله می‌رفتند. تنها نه، چون جمعیت کم بود، خدا دوست دارد در مشاعر و مواقف جمعیت زیاد باشند. لذا امام سجاد (ع) از این غلام سیاه‌های ارزان زیاد می‌خریدند و قبل از حج اعمال را یادشان می‌دادند بعد آن‌جاها می‌بردند، بعد اعمال که تمام می‌شد به آن‌ها سرمایه می‌دادند و آزادشان می‌کردند. غرض این است که خدا دوست دارد آنجا شلوغ شود، اگر خلوت شود خوب نیست. مشاهد مشرفه هم همین‌جور است، خدا دوست دارد آنجا شلوغ شود، مردم زیاد بروند، هر چه مردم بیشتر بروند بیشتر استفاده می‌کنند. لذا تمام این برنامه حج مربوط به خداست، حتی وسایط هم باید بروند، پیغمبراکرم (ص) می‌رفت، حضرات معصومین (ع) پای پیاده می‌رفتند تا مردم بفهمند که مهم است، لذا قابل قسم است، در این وسط اعمالی که انجام می‌گیرد مال خداست، اهمیت زیادی دارد. لذا هم دستور نسبت به انجام این‌ها بااهمیت صادر شده و هم مردم برایش اهمیت قائل هستند. برای کسانی که موفق هستند با دید دیگری نگاه می‌کنند تا آن‌هایی که موفق نیستند، این‌ها همه‌اش اعمالی است که مربوط به خداست و اخلاص در آن شرط است و وسایط در آن نیست. ازاین‌جهت اهمیت زیادی دارد، چون برنامه اصلی این است که مردم باخدا آشنا شوند.
مرحوم آیتالله مجتبی تهرانی: این دهه، دهه ذکر است
مرحوم آیتالله مجتبی تهرانی در این زمینه می‌فرمایند: در آیه شریفه« وَاذْکُرُوا اللَّهَ فِی أَیامٍ مَعْدُودَاتٍ»؛ شما به یاد خدا و ذکر خدا باشید در ایام معدودات؛ که در روایات دارد که مراد، دهه اول ذی‌الحجه است که در آن سفارش شده نسبت به ذکر «وَاذْکُرُوا اللَّهَ فِی أَیامٍ مَعْدُودَاتٍ». در این ۱۰ روز اول ماه ذی‌الحجه خیلی سفارش شده است. لذا دعاهایی که وارد شده همه‌اش جنبه توحیدی دارد. همه بیانگر اظهار توحید است. دعاها «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ اللَّیالِی وَ الدُّهُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَهُ عَدَدَ أَمْوَاجِ الْبُحُور»، سقف هم نمی‌خواهد بگذاری ذکر است ذکر«لااله الاالله» بالاترین ذکر است؛ ذکر توحیدی است. این دهه، دهه ذکر است. بخوانید این دعاها را، در این دهه این طور سفارش شده است. حتی ما در روایات داریم در فضیلت این دهه به خصوص نسبت به اعمال صالحه که در این یک بحثی هم است. حتی اهل معرفت دارند که چطور ما جمع کنیم بین روایاتی که در فضیلت این دهه در ماه ذی‌الحجه و فضیلت ماه مبارک رمضان چه کنیم؟ این بالاتر است یا آن بالاتر است. یک بحث هایی هم کرده‌اند وارد بحث نمی‌شوم. گاهی می‌گویند که این دهه افضل از ماه مبارک رمضان است؛ حالا من اشاره کنم شما درباره روز عرفه شنیده‌اید؛ می‌گویند در ماه مبارک رمضان اگر آمرزیده نشدید «إِلَّا أَنْ یشْهَدَ عَرَفَهَ»، بعضی‌‌ها گفته‌اند که خود روز عرفه خصوصیت دارد و زمین عرفات زمان و مکان این‌ها را دارد، نمی‌خواهم وارد بحث‌های فقهی شوم، می‌خواهم این را عرض کنم که حتی کار به اینجا هم رسیده، نسبت به این دهه که بالاست. می‌خواستم بگویم غفلت نکنید از این دعاها نسبت به این ایام.
منبع:رسالت
انتهای پیام/4112/
انتهای پیام/
آنا گزارش می دهد؛
